Cosmetische chirurgie, clowns en sastraten, de schaduw van Peter Pan, één gigantische dildo onder de arm van een oud vrouwtje en de kleren ie de man maken of de vrouw. Het zijn maar enkele zaken waar het in deze essaybundel van Xandra Schutte over gaat. ze spelen een rol in wat zij te vertellen heft over het werk van Anna Blaman, Lars von Trier en Cindy Sherman, over het maakbare lichaam, ironie en metamorfose.

Xandra Schutte schrijft vanuit deze ene zekerheid: de min of mer vanzelfsprekende grenzen tussen het mannelijke en het vrouwelijke, tussen kunst en kitsch, waaheid en verzinsel, ernst en spel zijn vervaagd. De verwarring die dit oplevert, roept vanzelf ook de vraag op naar de mogelijkheid og unmogeljkheid van een eigen identiteit.